Dit is deel 3. Volg hier – Lage mensen op hoge plaatsen

‘Dus we woonden in de woestijn, zoals je weet. En we waren gewoon meer dan arm. We waren arm boven arm; we hadden honger. Het was de derde wereld daarbuiten, je moet het begrijpen. Ik maak hier geen grapjes over en je weet hoe Henry zich kleedde. Hij kleedde zich niet goed.”

“Nee, dat deed hij niet.”

“Rechts. En wij… nou ja, onze moeder maakte al onze kleren en het waren er maar een beperkt aantal. En je groeit en ontgroeit iets, dingen verslijten en ik weet niet wat ik je moet vertellen. We waren haveloos. We hadden honger, we waren haveloos en een heleboel andere dingen, maar hoe dan ook, er was een bank in het centrum. Downtown zien, en we waren in de woestijn,’ legde ik uit. “Groot hoog gebouw en de bank had een bovenverdieping die een lidmaatschapsclub was. Het was een gereserveerde ruimte, een ontmoetingsplaats die als extraatje werd aangeboden aan degenen die een bepaald bedrag op de bank hadden staan. Dat is wat een persoon kwalificeerde zodat ze naar deze club konden gaan.

“Uh Huh.”

‘Ik was dit allemaal vergeten, maar mijn zus herinnerde me eraan. Weet je nog dat we daar vroeger naar binnen gingen, zei ze? Henry zou ons meenemen en we zouden een cola op een onderzetter drinken, zei ze. Ik lachte. “Ja, dat was ik helemaal vergeten, maar we zijn toch naar binnen gegaan en hebben een glaasje cola gehaald. We hebben nooit frisdrank gedronken, weet je… Ik kan me de glazen met zware bodem en de onderzetter herinneren. Voor ons was dat iets om te zien. Eh… het glas zwetend, druppelend op de achtbaan. Maar het belangrijkste waarvoor we naar binnen gingen, naast die coke, was dat ze een tv hadden. Ja. Er was daar een kamer met een tv en niet alleen dat er AIRCONDITIONING was.”

Ze lachte.

“Ja, eigenlijk was de airconditioning de belangrijkste trekpleister. Daarvoor zouden we meer dan iets anders naar binnen gaan. Het is heet, we kunnen beter naar het centrum gaan, naar de bank en met de liften naar boven, zodat we in de airconditioning kunnen zitten. We vonden het fantastisch! We zouden daar naar binnen gaan, onze cokes op onderzetters hebben en ons haar opsteken zodat we de lucht in onze nek konden voelen. Het was iets anders, dat zeg ik je.”

“Ik wed.”

‘Ja, maar toen probeerden ze ons eruit te schoppen. We waren te donker, zie je? Ze zeiden tegen Henry dat hij ons niet meer moest brengen, ze wilden ons daar niet binnen.

“Whaaaat?”

“Ja, ze probeerden ons eruit te schoppen, maar Henry zei tegen die man, bij God, we waren zijn kleinkinderen en hij zou zijn geld van de bank halen als we daar niet konden komen.”

“Ik ben geschokt.”

“Ik ben niet. Het was het tijdperk, wat kan ik zeggen? We waren donker en we waren… haveloos. Mensen keken ons daar niet graag aan. Blijkbaar hadden ze geklaagd. Kijk, deze plek was luxueus. Het was een plek waar mensen met geld naartoe konden gaan om dingen te bespreken, denk ik. Of het was daarvoor bedoeld, maar er was nooit iemand binnen. Ik bedoel, heel zelden en het was een enorme ruimte.

Ze zei niets.

“Er stond een meid vooraan toen je binnenkwam – ze controleerde je saldo. Ik herinner me dat je $ 5000 moest hebben om daar naar binnen te gaan. Henry had dat dus we dachten dat hij “downtown” was. Hoe dan ook, hij deed ze terug en we bleven daarheen gaan. De plaats had die bankierslichten – die groene? Ik dacht dat ze cool waren. Het was een hele andere wereld. Ik dacht dat het geweldig was. Stond mijn ogen recht uit. Ik bedoel, we hebben de hele dag lemen stenen gemaakt. We werden naar buiten gestuurd, verboden om thuis water uit de tuinslang te drinken. Nu drinken we hier deze cola’s met onderzetters, condensdruppels druppelen langs de zijkanten en we dachten gewoon dat het iets anders was.

Ze zei niets.

“Weet je waar ik het over heb? Die groene wall street-verlichting? Ze werden een tijdje geleden erg populair – ze verkochten ze in Wal-Mart en iedereen had er een op hun bureau, maar dit was een miljoen jaar geleden toen je zoiets nooit zag, behalve op de bovenste verdieping van de bank.

Ze was stil.

‘Dus hoe dan ook, daar ga je. Hoe Steenbok kun je krijgen?

Henry was een drievoudige Steenbok, mijn zus en ik zijn cap stijgendes.

‘Hoe dan ook, je zou niet geloven hoe het voelde om een ​​cola uit een achtbaan te halen en een slok te nemen in de airconditioning. Het was ongelooflijk. Die airconditioning was iets om te aanschouwen. Het is moeilijk uit te leggen, denk ik. We kwamen uit een niveau van achterstelling dat de meesten zich niet kunnen voorstellen en ik vind het gewoon grappig dat onze ontsnapping de top van een bank is. En je ziet waar ik op doel. We zijn Steenbok, we horen bij de top en het kan me geen reet schelen waar we vandaan komen. “Weet je hoe ze zeggen dat Steenbok als creme naar de top stijgt?”

“Ja.”

‘Nou, dat ben ik en mijn zus die in die lift naar boven rijden. Je kunt ons niet vertellen dat we er niet bij horen, want we horen er wel bij. Daarop moet u mij op mijn woord geloven.’